Betalingstermijnen wettelijk vastgelegd

Wanbetalers, ook wel ‘dubieuze debiteuren’ genoemd, kunnen ervoor zorgen dat bedrijven in ernstige financiële problemen komen. Vooral bij kleinere bedrijven is in de huidige crisistijden een faillissement door wanbetaling niet ondenkbaar. Daarom is het goed dat de wet nu mogelijkheden biedt om wanbetaling tegen te gaan.

Per 16 maart 2013 zijn (de maximale) betalingstermijnen wettelijk vastgelegd. Dit geldt zowel voor betalingstermijnen voor handelstransacties tussen bedrijven onderling als voor betalingstermijnen tussen bedrijven enerzijds en overheidsinstanties anderzijds. Onder een handelstransactie wordt verstaan: ‘het leveren van goederen of het verrichten van diensten tegen vergoeding’.

Voor overeenkomsten tussen ondernemingen onderling geldt het volgende. Als partijen contractueel niets regelen, moet de factuur uiterlijk 30 dagen na de dag van ontvangst worden betaald. In de overeenkomst mogen de leverancier en afnemer een langere betaaltermijn van maximaal 60 dagen afspreken mits kan worden aangetoond dat dit voor geen van beide partijen nadelig is. Tussen bedrijven en de overheid geldt een maximum van dertig dagen als betalingstermijn.

Betaalt een onderneming of de overheid te laat, dan mag de leverancier zonder aanmaning een standaardvergoeding voor incassokosten in rekening brengen. Hiervoor geldt een oplopend percentage dat afhankelijk is van het factuurtotaal, met een minimum van € 40. Daarnaast mag hij ook de wettelijke rente in rekening brengen.

Doel van de wet is om schuldeisers meer instrumenten te geven om betalingsachterstanden tegen te gaan. In de wet zijn dan ook alleen maximale betalingstermijnen vastgelegd. Over minimale betalingstermijnen moeten partijen onderling afspraken maken. Hierbij geldt dat de betalingstermijnen niet onredelijk mogen zijn. De nieuwe regels zijn van kracht voor overeenkomsten die worden gesloten op of na 16 maart 2013. Controleer dus of je algemene voorwaarden aansluiten bij de nieuwe regels.